Karanlık

Bir durgunluk var üzerimde.Nedenini bilmediğim ya da bilipte anlatamadığım birşey...
Sessizim,sakinim,çift kişilikli bir şizofren gibiyim.Kendi yaptığım yanlışları sanki hep başkaları yapıyor,sanki onlar yapıyorken ben seyrediyormuşum gibi bir his doluyor yüreğime.Biliyorum bütün her şey ben yapıyorum ama az önce de dedim ya anlatamıyorum.
Dışarısı sonbahar.Her şey ölüyor, çiçekler tek tek soluyor , ağaçlar bana inat griliğe soyunur ve ben ölümü bir kez dahay yaşıyorum. Çünkü tek dostum, tek sırdaşım belki de geriye gelmemek üzere gidiyor.Bir selam yollayayım diyorum şu giden turnalarla ama ne fayda sesimi bile duyuramıyorum.
Sahile iniyorum efil efil.Uzakata denizin hırçınlığı sanki gelme diyor .Ben elimde ki sigaramı yakmaya çalışırken yine de düşünüyorum acaba gitmeli miyim?Bütün boş fikirleri atıp sabah gördüğüm kızı düşünmeye başlıyorum.Dalgalar iskeleye yüzünün bir ayrıntısını daha hatırlıyorum